• Gezondheid & wellbeing
  • Transform your Lifestyle
  • Contentcreatie

Van dokter naar dokter


Tekst: Tineke Weyhaeghe | Foto's: Lifestylebooking

27-09-2019

De laatste dag van augustus is aangebroken en ik zit bij de dokter van wacht. Maandag 2 september start de school en dagelijkse rush terug. En ik zit in een vreemde steriele wachtzaal op een zaterdagochtend. Opgestaan met stekende pijn in mijn zij, geen oog dicht gedaan. Zomaar, uit het niks...

Lees hier wat er voorafgaand is gebeurd...

‘s Nachts heb ik liggen draaien en keren. En telkens ging dit gepaard met stekende pijn in mijn linkerzijde ter hoogte van de ribben achteraan. Ik kon mij niet opduwen, noch rechtkomen. Kon geen macht zetten. Bij de minste beweging schoot er een stekende pijn dwars door mijn lichaam. Ik sta in de woonkamer, verward en ellendig. ‘Ik kan niet meer, ik moet naar de dokter’, zeg ik. Mijn partner kijkt op, want dit is hij niet van mij gewoon. ‘Ja, ik zie het’, was het enige wat hij zei. Ik zag er blijkbaar uit, zoals ik mij voelde. Verwrongen van de pijn.

"Dit is niet zomaar spierpijn. Er is iets meer aan de hand, dat voel ik."

Aangezien ik mij niet kon herinneren dat ik een duw had gekregen of was gevallen, bleef ik vele antwoorden schuldig bij de arts van wacht. Hij weet het dan maar aan spierpijn, waarschijnlijk verkeerd gelegen. Ik kreeg pijnstillers voorgeschreven en het ging wel overgaan. Maar de pijn ging niet over. Na 4 dagen zat ik bij mijn huisarts. Dit kan niet alleen maar spierpijn zijn. Van waar komt die plotse pijn? Zij duwde op de plaats waar mijn rib vast zit aan de ruggengraat en ik sprong bijna een gat in de lucht. Daar zat de boosdoener.

Ik vertelde haar over wat er gebeurd was op vakantie en de klap op mijn hoofd. Het doktersverslag en CT-scan was ik thuis vergeten. Ze lagen nochtans klaar op tafel, naast mijn handtas. De laatste tijd vergeet ik wel regelmatig eens iets. Ze wuifde het weg, breng het maar eens binnen. Een briefje voor je werkgever moet ik niet schrijven zeker, want je bent zelfstandig? Euh ja… Vanuit de wagen bel ik mijn partner op. Meteen kreeg ik een heel aantal vragen. ‘Moet je niet naar radiologie? Of de specialist? Hoe kan dit komen?’ ‘Wat moet je nu doen?’ Antwoorden bleef ik schuldig. 

De frustratie kwam naar boven, ik was niet gehoord en had het gevoel dat de dokter niet luisterde of verder keek naar het grotere geheel. Er klopt iets niet. Er is iets meer aan de hand, dat voel ik. Waarom begrijpt de dokter dit dan niet? En nee, ik wil geen pijnstillers meer nemen.

Afbeelding

"Dokter, mag ik aub rust?"

Die nacht opnieuw liggen draaien van de pijn. Veel vragen en bedenkingen schoten door mijn gedachten. Ik werd kwaad en voelde mij machteloos. Niet serieus genomen door de dokter. En rust moest ik blijkbaar ook niet nemen, want ik ben zelfstandige. Maar heb ik daarvoor dan een dure verzekering gewaarborgd inkomen afgesloten? Moet het initiatief dan van mij komen? ‘Dokter, mag ik aub rust? Ik heb wel recht op een briefje.’ Ik hoor het vaak van mijn klanten die uitgeput voor de dokter zitten. Nu zat ik daar ook zo. Verslagen, machteloos, vol ongeloof. En zo boos.

‘s Ochtends belde ik een vriendin bij wie ik mijn hart uitstortte. Zij luisterde echt. Ze drong erop aan om naar de osteopaat te bellen die zij kende. Bij mijn osteopaat moet je gemiddeld 4 weken wachten voor je kunt gaan. Maar ik moest nu geholpen worden. Had ‘s nachts al zitten googelen, maar kon geen beslissing nemen. Mijn vriendin trok mij over de streep, en ik belde. Ik had geluk, die avond was er een plaats vrij gekomen. Ik kon meteen gaan. Opluchting. Masseren zat er niet meer in, dus ik verzette mijn afspraken. 

Liefs, Tineke

Ik zit terug in een wachtkamer, maar met een heel ander gevoel deze keer. Hoopvol. En de puzzelstukjes vallen in elkaar… Kom het te weten in het vervolg.

Wil je niks missen? Lees hier de voorgaande blogs:

13/9 : Futloos na de zomer