• Gezondheid & wellbeing
  • Onze Cases
  • Contentcreatie

Niks verliep volgens plan


Tekst: Coach Tineke | Foto's: Shutterstock - LSB

21-02-2020

En toen kreeg ik een berichtje dat de afspraak met Berend Smit, auteur van MIJN BOEK voor leven in jouw gewenste situatie, kan doorgaan. Spannend, ik trachtte hem al weken te bereiken. En kreeg telkens zijn voicemail te pakken. ‘Dit is Berend, als u een positieve boodschap heeft mag u die inspreken. Negatieve berichten worden verwijderd.’ De Nederlander zette meteen de toon.

Lees hier wat er voorafgaand is gebeurd...

Ik was er ‘s morgens redelijk gerust in en kon op tijd vertrekken. Ik had gepland om er zeker als eerste aan te komen, dan kon ik mij van daaruit nog voorbereiden. Maar de gps liet mij al weten dat het nipt was, aankomsttijd 10u02. Twee minuten te laat. Oké een tandje bijsteken dus. Berend was deze week in België en wou afspreken om ons voorstel te horen. In mijn hoofd overliep ik hetgeen we tijdens de team meeting besproken hadden. Mijn collega die hier meestal erg vlot in is, kon er niet bij zijn. Maar hij had alle vertrouwen in mij. 

Alles was perfect voorbereid, tot ik niet op de parking mocht

Aangekomen bij de parking van het hotel, was het al aanschuiven voor de slagboom. Een vriendelijke jongen stuurde iedereen rechtdoor. Oh nee. Ik ben gekomen op mijn high heels. Daar kan ik geen 10 minuten mee over een gladdige parking lopen. Ik rij naar de jongen toe en open mijn raampje aan de passagierskant. ‘Staat u op de lijst?’ Euh… lijst voor de parking? Nee. Er is blijkbaar een groot event gaande waardoor de parking beperkt, volzet, gereserveerd,... is. Noem het wat je wilt, maar ik mag er niet op. 

Ik leg uit dat ik freelance redacteur ben en een meeting heb met een auteur voor een interview over zijn boek. Misschien had hij hem al gezien, een grote Nederlander. Want zo heb ik mij hem voorgesteld op basis van de foto’s. Ik vloek binnensmonds dat ik mijn business kaartjes vergeten ben deze morgen. Dat had meteen een veel professionelere indruk nagelaten. Gelukkig kan de vriendelijke jongeman zich een Nederlander herinneren, al wat ouder met wat grijzig haar. Ja, dat is hem. ‘Hij heeft verderop links een plaatsje gevonden, maar die zijn nu ook al allemaal bezet.’ 

"Ik ben al te laat. Op mijn high heels. Geen parking. Geen koffie."

Oh…, zucht ik. Terwijl de minuten voorbij tikken. En ik ben al te laat. ‘Ik kan wel een uitzondering maken, maar dan mag je het aan niemand vertellen dat ik je erop heb gelaten. Ik weet ook niet of er nog plaatsen vrij zijn. Maar je kunt proberen’, zegt hij en opent de slagboom voor mij. Dankjewel, zo vriendelijk van jou. En er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht. ‘Ik doe mijn werk echt niet goed om die parking te bewaken…’ hoor ik hem nog zachtjes zeggen. En ik roep hem luid na: ‘Je bent een schat’. 

De parking blijkt inderdaad volzet, buiten enkele halve plaatsjes na. Daar geraak ik echt niet tussen. Dus creëer ik zelf maar een parkeerplaatsje op het einde van de rij. Opgelost. Er is een whatsapp binnen gekomen, Berend zit al binnen in het restaurant-gedeelte. Ik stuur terug dat ik geparkeerd sta en eraan kom. Ik stap de lobby binnen waar het erg druk is, en kijk naar links. De bar is dicht. Ik loop de trap af, screen heel vlug de erg drukke eetruimte en zie hem aan een tafeltje zitten in een afgelegen hoekje.

Afbeelding

"Hoe kon alles nu plots op een uur tijd in chaos veranderd zijn?"

We hebben oogcontact, herkennen elkaar en ik stap op hem af. Mij alvast verontschuldigend voor het te laat zijn, en de locatie die toch niet ideaal blijkt te zijn. Geen erg allemaal. Ik wil hem nog een koffie aanbieden, maar niemand schenkt ons een blik of komt iets vragen. Hij wuift het gebaar weg. En ik had nog zo uitgekeken naar een latte machiatto. Ik vroeg of hij gemakkelijk plaats had gevonden, en heel gezapig antwoordt hij ‘ja heb ik altijd’. Ik was ook iets later, omdat ik van Antwerpen kom en het druk was op de baan.’ Als ik dit geweten had, had ik zeker een andere locatie voorgesteld. En hij moest daarna nog terug naar Hasselt. De pressure is on. 

Hoe ben ik toch in deze rush terecht gekomen? Op tijd vertrokken. Vertraging in het verkeer. Geen parking. High heels op één van de weinige bevroren ochtenden deze winter. Een luide drukke eetzaal. En geen koffie. Ik voel mij onvoorbereid en stuntelig. En dan moet ik nog aan mijn pitch starten. Zittend tegenover de auteur van MIJN BOEK, voor leven in jouw gewenste situatie. Dit was het alleszins niet deze ochtend.

Liefs, Tineke

Wil je niks missen? Lees hier de voorgaande blogs:

7/02: 4 dagen zwijgen

24/1: Start to run, yoga & pilates

10/1: Ontladen, opladen en goede voornemens