Facebook
Instagram
Thaise kokossoep
Lees meer
En de paasvakantie is van start gegaan. Het begin van een mooie tijd. De lente. De zon. Een eerste BBQ. De natuur ontwaakt. En familie. Paaseieren rapen bij de grootouders. Uitstapjes naar een pretpark of dierentuin. Maar dit zit er nu niet in. #blijfinuwkot is verlengd. De derde thuis-blijf-week is achter de rug. Het was terug full house met 3 kids in huis. Maar ondanks de drukte, verloopt alles hier rustig. En mijn dagen zijn goed gevuld. Wel hebben wij ons volledig afgesloten van alle (social) media berichten over het virus. Af en toe vang ik iets op via de radio, maar dit is slechts heel kort.
Het is rennen, hollen en opruimen geblazen. Er lijkt maar geen einde aan te komen. Ik ben constant bezig met eten maken, afruimen, speelgoed oprapen, schoolwerk begeleiden,… En repeat. Ik zit letterlijk naast mijn kinderen om hen te helpen met school. Ervoor te zorgen dat ze hun focus erbij houden en de opdrachten begrijpen. Ondertussen schiet ik recht als mijn jongste ‘kaka’ roept en hol met haar naar het potje. In plaats van pampers te verschonen, mag ik nu potjes legen. En dit 10 keer per dag. De jongens doen het gelukkig heel erg goed. Ze houden zich aan de school-planning. Ik probeer af te wisselen met wat educatieve filmpjes, turnles en natuurlijk ook speeltijd. In de namiddag vertoeven we in de tuin. Onze dochter beleeft de tijd van haar leven met haar broertjes. Alleen begrijpt ze niet waarom ze niet meer mee mag naar de winkel of een bezoekje brengen aan oma en opa.
De was, de plas, koken, opruimen... en repeat
Ik geniet zeker van deze quality time met het gezin, maar toch blijft er af en toe nog een stemmetje in mijn achterhoofd fluisteren. Het blijft een beetje dubbel, ik wil wel werken maar het gaat gewoon niet. Aanvaarden. Loslaten. Het blijft een oefening. Een beetje mentale afwisseling zou mij goed doen. De was, de plas, koken, opruimen… en ons huis blijft maar overhoop liggen. Het is een knop omdraaien. Maar het lukt wonderwel. Ook mijn man laat alles goed over zich heen gaan. Ik had schrik dat hij gefrustreerd zou geraken van het ‘ik zit opgesloten in mijn eigen kot’-gevoel. Maar dat blijft gelukkig uit. Hij helpt waar kan en de sfeer zit goed. Ik zie hem zelfs met volle teugen genieten van zijn tijd met de kids. Van het thuis-zijn in plaats van op hotel en de vele uren onderweg in de auto.
Drie weken, dat is de tijd die je nodig hebt om een nieuwe gewoonte aan of af te leren. En het lijkt inderdaad wel zo. Alles is momenteel op zijn plaats gevallen. De rust en orde lijken teruggekeerd. Ook in de supermarkten, die zich georganiseerd hebben zodat alles zo vlot en veilig mogelijk kan verlopen. Al vind ik het beeld van sommige mensen die helemaal gemaskerd hun winkelkarretje duwen, toch bevreemdend. Ik zie het mezelf nog niet gauw doen. Wat mij opvalt, is dat mensen elkaar bijna niet meer in de ogen durven kijken. Social distancing krijgt hier toch een andere dimensie. Terwijl als we buiten wandelen iedereen elkaar toch vriendelijk begroet. Wij wonen dan ook in een klein dorp waar iedereen elkaar kent.
Mensen voelen zich verbonden, solidair en dankbaar... ondanks social distancing
De aanvaarding en berusting begint voelbaar te worden. Mensen zijn solidair en hebben er hun missie van gemaakt om hun dankbaarheid uit te drukken voor de Corona-helden. Heel publiekelijk en groots. Dit is een krachtig signaal. Laat dat maar groter en groter worden. De verbinding en menselijkheid groeien. Want nu is er ruimte voor en tijd. Er komen ook vragen in mij naar boven. Van hoe ik het vroeger allemaal deed. En wat ik allemaal deed. En of dit de enige manier is. Doen. Doen. Doen. Terwijl we nu juist niks mogen doen. Ik wil graag werken en bezig blijven. Mijn hersenen ook aan het werk zetten. Ergens zou ik nu ook als een gek moeten bezig zijn met ideeën om mijn zaak te optimaliseren. Maar ik laat het rusten. Het komt wel op de juiste moment.
Niks forceren nu. Ademen en loslaten. Net zoals bellen blazen. Ik heb deze week ontdekt dat het heel erg rustgevend is en iets magisch heeft. Adem in. Blaas zachtjes uit. Kijk verwonderd hoe er zich een bel vormt. Zie de glinstering en regenboog-kleuren erin. De bellen gaan mee op de wind. Tot ze ploppen. Het heeft bijna iets therapeutisch.
Liefs, Tineke
