"Ik werd 's nachts wakker en dacht dat ik een hartaanval kreeg."

Wanneer had je de eerste keer een paniekaanval en hoe heb je dit ervaren?
“De eerste keer was 3 jaar terug, ‘s nachts in mijn bed werd ik wakker. Hartkloppingen, zweten, geen lucht krijgen, druk op mijn borstkas, tintelingen in mijn arm… Ik wist niet goed wat er gebeurde. Ga ik dood? Ik was in paniek en ervan overtuigd dat ik een hartaanval kreeg. Een vriend heeft mij toen gerustgesteld. Op spoed zeiden ze dat het inwendige hyperventilatie was, maar daar kon ik weinig mee. Het was pas later op reis in Ibiza, toen ik elke dag dat benauwd gevoel kreeg, dat ik dacht dat er iets ernstigs aan de hand moest zijn. Daar in het ziekenhuis konden ze er iets op kleven nl. ‘anxiety’, een paniek- of angstaanval. Dat was iets nieuws voor mij. Ik ben redelijk stabiel en leef gezond, en toch overkomt mij dit. Meteen rezen er veel vragen.”

Waren er signalen op voorhand om je te waarschuwen dat er iets scheelde?
“Ja zeker. Nu weet ik het wel hoor. Ik was heel erg moe, en die vermoeidheid blijft sowieso nog een tijdje hangen. Toch bleef ik maar doorgaan. Ik zei op alles ja. Morgen zal het wel rustiger zijn. Er kwam een moment dat ik geen zin had om te gaan werken. Terwijl ik mijn werk nooit als werken heb beschouwd. Het feit dat ik dat dacht, was een teken dat het allemaal teveel werd. Ik werd een ander mens met een frons op mijn voorhoofd. Ik sloot mij op, wou niets meer doen. Enkel in bed liggen, een deken over mijn hoofd trekken en hopen dat dit gevoel zou overgaan. Maar dat is niet oké, zo kun je niet meer genieten van het leven. Gelukkig had ik geen donkere gedachten.”

"Stop. Adem. Dit gaat mijn leven niet belemmeren."

Hoe ben je er mee omgegaan?
“In het begin was het heel moeilijk. Ik werd gek. Stel je voor dat je een mondeling examen hebt waar je nerveus voor bent. Zweten, hartkloppingen, niet goed kunnen ademen… en doe dat eens x100. Het niet weten waar het vandaan komt, dat is slopend. Maar ik dacht, nee, dat ga ik niet laten gebeuren. Dit gaat mijn leven niet belemmeren. Ik leid mijn eigen leven, en als dat erbij hoort is dat maar zo. Ik wou alles onderzoeken, waar het vandaan kwam, wat de oorzaken zijn, mogelijke triggers en symptomen. Van daaruit is mijn boek gekomen. Ik schreef elk dingetje op wat in mij opkwam. Ik wou het begrijpen en duidelijk uitleggen zodat mensen het begrijpen. Mijn boek is heel toegankelijk, om het juist bespreekbaar te maken.”

Nadat je wist wat het precies was, ben je toen in behandeling geweest?
“Ik ben naar een psycholoog geweest, want er waren puzzelstukjes die ik zelf niet bij elkaar kon leggen. Ik kon wel zien wat er veranderd was in mijn leven, maar wist niet hoe ik ermee om moest gaan. Het was te veel voor mij alleen. Dat ik perfectionistisch was, wist ik al. Maar ik ontdekte ook dat ik hooggevoelig ben. Prikkels komen extra hard binnen, mijn filter laat alles door… geuren, geluiden, licht. Daarbovenop heb ik een erg drukke agenda en me-time werd naar de achtergrond geschoven. Iedereen draagt ook bagage mee en op den duur is dat rugzakje vol. Als je het niet meer kunt dragen, zal je lichaam reageren. Zodat je er wel aandacht aan moet geven en rusten. Dat heb ik moeten doen. Mijn agenda anders indelen, tijd vrijmaken en de dag niet te vol plannen.

Hoe sta je tegenover medicatie?
“In Ibiza kreeg ik kalmeringspilletjes voorgeschreven. Ik voelde daar weinig voor en heb er slechts enkele van genomen, in uiterste nood. Er wordt soms te vlug medicatie voorgeschreven, de oorzaak achterhalen is zo belangrijk. En praten, praten met een derde objectieve persoon zoals een psycholoog. Leren ventileren, je gevoelens uiten, geen schuld op je nemen,… Door te praten, kun je dingen verwerken. Anders hou je alles vast, tot het te veel wordt. Iedereen zou een psycholoog moeten hebben. Soms moet je even zoeken naar de juiste, met wie je een klik hebt. Want je smijt er wel je hart op tafel. Maar je vindt toch ook niet direct het juiste lief?”, lacht Leen.

"Door mijn boek te schrijven, weet ik nu de oorzaak, triggers & symptomen"

Waaraan merkte je dat het begon te beteren?
“Door mijn boek te schrijven en kennis op te doen, kreeg ik inzichten. Wat ik voelde, kwam uit een vecht-vlucht-reactie. Ons lichaam is heel slim en zorgt ervoor dat je op de juiste momenten angst voelt en reageert. Normaal is dat voor een spin, brand of inbreker,... een noodsituatie. Maar nu was het voor niets, of mezelf, of angst voor de paniekaanval,... Het was mijn lichaam die mij liet weten dat ik op de rem moest staan. Het is wel iets waar ik vatbaar voor zal blijven. De angstaanvallen zijn nu veel minder aanwezig.  Als het opkomt, weet ik nu wat het is. Ik laat het gewoon gebeuren en het gaat vlugger voorbij. Ik weet dat mijn hart en lichaam gezond zijn. Ik ken de oorzaak, herken mijn triggers en de symptomen.