• Gezondheid & wellbeing
  • Transform your Lifestyle
  • Contentcreatie

4 dagen zwijgen


Tekst: Tineke Weyhaeghe | Foto's: LSB

07-02-2020

Ik sta op. En er komt geen woord uit. Hoofdpijn. Keelpijn. Er was nochtans niet echt een aanleiding voor. De afgelopen twee avonden ben ik wel moe en heb ik een kriebel in de keel. Het is een drukke week. Veel afspraken in de praktijk en een goed gevulde planning. Maar alles is perfect georganiseerd. Ook met de kids en hun activiteiten. En ik heb er net  verlof op zitten. Geen reden dus om ziek te zijn. 

Lees hier wat er voorafgaand is gebeurd...

Mijn team meeting en lunch, flitst er meteen door mijn hoofd. Kan ik gaan? Zou ik niet beter gaan? Maar wat kan ik daar dan doen? Zwijgen. Zoveel is duidelijk. Na een paar tellen twijfelen, beslis ik om een berichtje te sturen dat ik niet aanwezig kan zijn. Wegens geen stem. En maak ik online een afspraak bij de huisarts. Toch maar even laten checken wat er aan de hand is. Ik open mijn mailbox, want dat is iets wat ik wel nog kan doen. Na een 2-tal uurtjes voel ik mijn hoofd bonzen en vallen mijn ogen toe. Ik besluit eventjes te gaan liggen en zet mijn alarm om naar de dokter te gaan. En ik val in slaap.

Zwijgen en rusten. Al mijn weekendplannen vallen in het water.

‘Een virale infectie die zich op mijn keel en stembanden heeft gezet’, luidt het bij de huisarts. Veel kun je daar niet aan doen. Zwijgen en rusten. Ik laat mijn hoofd verslagen zakken in mijn handen. ‘Maak ander thee van gember of tijm met honing en een beetje vers sinaasappelsap erbij’, stelt ze voor. Ja, daar ben ik al mee aan de slag. Fijn. Mijn weekendplannen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Er was een uitstapje gepland met de vriendinnen en een etentje ‘s avonds. Ook wilde ik een bezoekje brengen aan de opendeurdag van een collega-vriendin haar nieuwe beauty shop. Gezellig een beetje bijpraten. Je kent dat wel? De kids een dag in handen van de papa en ik er met vriendinnen op uit. Voor één keer dat ik een dag voor mezelf heb.

Rusten en zwijgen. Dat stond niet op mijn weekend-planning. De volgende ochtend nam mijn partner onze oudste zoon mee naar het voetbal en de 2 andere bleven bij mij. Dat zou wel lukken. Maar het is pas wanneer je moet zwijgen en niet kunt antwoorden, dat je merkt hoe aanwezig je eigenlijk wel bent. Hoeveel keer er niet ‘mama, kun je dit… mama, kom hier… mama, wat is… mama, waarom… mama… Mama… MAMA!’ geroepen wordt. Ik had nochtans zo mooi uitgelegd dat ik niet kon antwoorden. Dat roepen vanuit de woonkamer naar de keuken geen zin had. Of van boven naar beneden. Maar toch. Tegen de middag was ik boos en gefrustreerd. Op mezelf. De stilte. Het zwijgen. De valkuil van ‘ocharme ik’ lag voor mijn voeten. Tot ik het besefte. Ertegen vechten had geen zin. Ik kon het maar beter aanvaarden en loslaten. En ik stapte over de valkuil. 

"Eens ik de stilte aanvaard had, verliep alles vanzelf en rustig."

Welgeteld 24u heeft mijn weerstand geduurd. Want dat was het, weerstand tegen de stilte. De rest van het weekend verliep rustig. Ik heb verder gezwegen en gerust. Meer uit handen gegeven aan mijn partner. En alles ging zijn gangetje. Ik was al maanden bezig om alles zoveel mogelijk te controleren, zodat de weekends rustig zouden verlopen. Zodat er niet te veel prikkels, lawaai, geruzie, drukte… in huis zou zijn. En dat werkte niet, het keerde zich zelfs tegen mij. En nu was het rustig. Ik was rustig. Ik was stil. Er werd mij een spiegel voor gehouden. Terwijl ik altijd met de anderen bezig was om ze rustig te houden, bleek ik de luide en aanwezige factor. Het beeld dat mij aankeek vanuit die spiegel was niet zo mooi. 

Afbeelding

"Ik had mezelf nooit als de luide factor gezien in huis."

Wat als ik altijd tracht om alles en iedereen rustig te houden of krijgen, maar het niet lukt? Ik alles geprobeerd heb. Loop steeds op eieren en gooi kussentjes onder alles… tegen de kids loop ik te schreeuwen dat ze stiller moeten zijn. De lieve vrede wanhopig proberen te bewaren. Alles wil ik zelf doen, zodat er geen discussies ontstaan. Ook het ontmijnen van mogelijke ruzies behoort tot mijn specialiteit. Zwijgen en rusten. Dat was wat er nodig was. Ik had mezelf nooit als beïnvloedende factor bekeken. Verandering begint bij jezelf. Loslaten. Haal jezelf, je ego, uit de situatie. Ik weet het nochtans allemaal. Maar nu was het pijnlijk duidelijk. 

In de komende dagen sloot ik vriendschap met het zwijgen, de stilte en de rust. Ik voelde mij er zelfs goed bij, het werkte bevrijdend. Niet steeds aanwezig moeten zijn. Niet overal een antwoord op te moeten hebben. De virale infectie kreeg geen voeding meer en verdween na een aantal dagen al naar de achtergrond. Ik kon blijven werken, mits ik voldoende pauzes inlaste. En ondertussen begon ik te lezen in het boek ‘Van Klacht naar Kans’ van dokter Juriaan. Heel toepasselijk voor mezelf op dit moment. ‘Wat wil je lichaam je op dit moment vertellen?’ Wel, dat ik moet zwijgen en alles rustig wordt.

Liefs, Tineke

Wil je niks missen? Lees hier de voorgaande blogs:

24/1: Start to run, yoga & pilates

10/1: Ontladen, opladen en goede voornemens